พราก

ABSTRACT

ปาฏลีเปรียบตัวเองเป็นน้ำเปล่ารสชาติจืดชืด กรัณย์คืออะไรสักอย่าง อาจเป็นน้ำผึ้งในบางครั้ง เป็นยาขมในบางครา แต่เมื่อหยดลงมาก็ทำให้น้ำใสๆ ในแก้วมีรสชาติ ---------------------------------------------- ปาฏลีหอมแก้มนุ่มๆ เจือกลิ่นน้ำนมเมื่อลูกหลับสนิท ต้องการจดจำทุกสิ่งที่เกี่ยวกับลูก ไม่ว่าจะเป็นขนตางอน มือป้อมๆ หรือริมฝีปากจิ้มลิ้ม เหล่านี้จะอยู่ในใจตราบนานเท่านาน พอๆ กับความรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดสุดท้ายที่พ่อของลูกมอบให้ตลอดคืนที่ผ่านมา เตียงลูกอยู่เบื้องหลัง ส่วนด้านหน้าคือประตู...หล่อนกำลังลังเล “อย่าหันหลังกลับมาถ้าคิดดีแล้วว่าจะไป ไม่อย่างนั้นผมไม่รับประกันว่ากวางจะได้ออกจากห้องนี้อีกหรือเปล่า” หนึ่งปีครึ่งที่อยู่ด้วยกันมีความหมาย ยามพรากจึงเจ็บปวด จากทั้งที่ยังรักทุกลมหายใจ และวินาทีนี้กรัณย์คงรวดร้าวไม่ต่างกัน “โชคดี” “ค่ะ” หล่อนตอบเพียงสั้นๆ ทิ้งประโยคอาวรณ์เอาไว้ แม้อยากบอกเขามากแค่ไหนก็คงพูดได้แค่ในใจ ‘คุณโอมดูแลตัวเองด้วยนะคะ’ หลังสิ้นสุดคำนั้นปาฏลีออกจากห้อง ปิดประตูอย่างเบามือด้วยเกรงทำลูกตื่น อุณหภูมิรอบกายช่างหนาวเหลือแสนในความรู้สึก หล่อนไม่เคยห่างลูกและไม่คิดว่าต้องจากกันตลอดกาล แต่เพราะเลือกแล้วจึงไม่ควรคิดถึงหนทางหวนกลับ นับจากนี้กรัณย์จะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้เด็กหญิงปราณชนก เขาทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ได้ดีแน่ๆ หล่อนมั่นใจ เสียงลูกร้องไห้จ้าทั้งที่ไม่น่าจะตื่นในเวลานี้ทำเอาเท้าที่ก้าวห่างประตูได้เพียงไม่กี่ก้าวต้องชะงัก เข้าใจแล้วว่าการที่หัวใจถูกมีดคมๆ กรีดเถือเป็นริ้วแล้วทาเกลือซ้ำปวดแสบเช่นไร ปาฏลีกอดตัวเองแล้วร้องไห้จนตัวสั่น น้ำตาซึ่งกักเก็บตั้งแต่อยู่ต่อหน้ากรัณย์หยดลงบนท่อนแขน กัดริมฝีปากจนได้ลิ้มรสเลือด ก่อนกลั้นใจเดินจากมาในที่สุด ---------------------------------------------- อาการแสบบนเปลือกปากจากการถูกบดจูบ ยังผลให้ปาฏลีดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดเขา จูบนั้นไม่ใช่จูบด้วยความเสน่หา เช่นเดียวกับอ้อมกอดที่ไม่อบอุ่นปลอดภัยอย่างเคย กรัณย์โกรธจัดและแสดงออกด้วยการกระทำ ทว่าสัมผัสได้ว่าการกระทำเหล่านั้นซุกซ่อนความผิดหวังกับความเสียใจมากล้นอยู่ด้วย เขาจูบลงโทษจนพอใจ ครู่ใหญ่กว่าจะผละออกเพื่อยืนเผชิญหน้า คุมเชิงด้วยแววตาแข็งกร้าว “คุณโอมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้” “แล้วที่ปกปิดผมเรื่องลูก กวางมีสิทธิ์มากแค่ไหน” “วันนี้เราคงคุยงานกันไม่รู้เรื่อง” ปาฏลีจุกประหนึ่งหมัดลุ่นๆ ชกท้อง กรัณย์ตั้งคำถามง่ายๆ แต่หล่อนกลั่นคำตอบได้ยาก ใช่ว่าเขาเจ็บคนเดียว หล่อนก็เจ็บด้วยยามเด็กหญิงปราณมาตาถามหาพ่อแท้ๆ “ไว้คุณโอมพร้อมค่อยให้เลขาติดต่อมานะคะ” “จะไปจากผมเหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อนอย่างนั้นสิ” กรัณย์เอ่ยเสียงขรึม ปาฏลีแทบหยุดหายใจ น้ำตาอาจไหลรินหากอยู่ในนี้ต่ออีกสักหนึ่งหรือครึ่งนาที ราวเข็มนาฬิกาหมุนทวนกลับ เหตุการณ์ช่างคล้ายกับวันที่ตัดสินใจออกจากชีวิตเขากับลูกสาวคนโต วลีที่ว่า ‘ไปจากผม’ ได้ยินแล้วเจ็บปวดนัก คงง่ายกว่านี้หากเขาเกลียดกัน “ไอ้โง่คนนี้เสียหัวใจไปสองดวง ไม่ใช่ดวงเดียวอย่างที่คิดมาตลอด ไอติมเป็นลูกผม ขืนกวางยังรั้นคงรู้ว่าถ้าผมใช้กฎหมายและความพร้อมในการเลี้ยงดูลูกเข้าสู้ กวางไม่มีวันชนะ ไม่มีสิทธิ์ได้กอดอะตอม หรือแม้แต่ดูแลไอติม” “คุณโอม...”